Για να παω να δω τι κανει το κουταβι λοιπον. Βρεγμενη και δαρμενη μαλλον ωρα να πιασω εγω τις γλυκες. Μπα! Για δες! Ουτε καν κουνηθηκε απο εκει που την αφησα.

- Λυπαμαι για την αναστατωση αλλα ηταν επειγον. Θελεις να συνεχισουμε την συζητηση η να σε παω στον Κηπο να ηρεμησεις λιγο.

Δεν απαντησε. Σηκωθηκε και μου προσφερε το μπρατσο της.

Της χαμογελασα και την πηρα απο το χερι. Την ενιωσα να ανατριχιαζει και την ξανακοιταξα.

- Ξενια. Μα εσυ εισαι σχεδον παιδι. Ποιος σε εστειλε εδω;

- Δεν ειμαι παιδι. Ειμαι ηδη αρκετα μεγαλη. Νομιζω οτι στα 27 μου μπορω να συμπεριφερθω. Αλλα δε συνηθισα να με προσβαλλουν τοσο αποτομα και χωρις αιτια.

- Μα αν καποιος εχει αιτια να σε προσβαλλει τοτε δεν ειναι προσβολη. Ειναι αποκαλυψη της αληθειας.

    Οι φρουροι μου ειναι στα μπαλκονια και δε βλεπω καμια αναταραχη. Ας συνεχισω το παιχνιδι λοιπον. Κατεβηκαμε αργα τις σκαλες ενω χαζευα το σωμα της. Της αρεσε και φανηκε να συνερχεται λιγο.

- Εχω φερει φυτα απο παντου. Ακομα και το χωμα τους. Δεν ειμαι αγροτης ουτε θα γινω ποτε. Αλλα το ωραιο ειναι ωραιο.

- Μα εχεις εδω ενα σωρο φαρμακα και αντιδοτα. Μη μου πεις οτι δε το ξερεις.

Χαμογελασα και προχωρησα. Στη λιμνουλα τα νουφαρα ειχαν το κιτρινο χρωμα που μου αρεσει.

- Ω θεε μου! Βασιλοψαρα! Μα πως.. Πως καταφερες να ζουνε σε τοσο μικρο χωρο;

- Απλως εγκατεστησα ενα συστημα νερου για να αλλαζει το νερο συνεχεια σαν να ειναι ενα αργο και ηρεμο ποταμι. Και τα τελευταια 2 χρονια φαινεται να τους αρεσει, ειπα χαμογελοντας λιγο φιλαρεσκα.

- Δυο χρονια! Αυτα δε ζουνε πανω απο δυο βδομαδες σε περιορισμενο χωρο. Απιστευτο!

    Ενας φρουρος ξεμυτισε απο τη γωνια και του εκανα νευμα. Α η συνοδεια της μητερας και η ιδια με ρουχα του σπιτιου. Θα ειχε πεσει να κοιμηθει η κακομοιρα.

- Τι με θελετε εμενα παιδι μου; Με κουρασε το καραβι και ειχα ξαπλωσει.

- Με συγχωρεις. Ηθελα να σε δω και να βεβαιωθω οτι ηρεμησες απο τα μεσημεριανα τρανταγματα.

- Χαχα! Ε ασε με να παω στο δωματιο μου τοτε!

- Ενταξει. Συνοδεψτε την πισω παιδια.

Πηγα κοντα της να την φιλησω και της ειπα ψιθυριστα:

- Εχω συναγερμο σε ολο το καστρο. Θα εχεις πολυ κοσμο γυρω απο το δωματιο σου. Σε παρακαλω καθε μιση η μια ωρα να μιλας στους φρουρους.

Με χαιδεψε στο μαγουλο και με φιλησε. Συμφωνησε.

- Ψυχραιμια. Μην αγχωνεσαι. Θα προσεχω.

- Αυτο το λεω εγω! Χαμογελασα λιγο επιτελους στ' αληθεια.

Η Ξενια φαινοταν να εχει ξεχαστει εντελως με τα ψαρακια.

- Μακαρι να μπορουσα κι εγω να ειχα μια τετοια λιμνουλα. Ειναι φαρμακο απο μονη της. Και χωρις τα ψαρια.

- Χαιρομαι που συμφωνουμε. Αυτη ηταν η αρχικη ιδεα. Λιμνουλα. Λουλουδια. Απλως μετα μου φανηκαν πολυ μονα τους και ειπα να τους βρω καταλληλη παρεα.

Ανοιξε το στομα της και γελασε λιγο δυνατα. Ωραιο γελιο, ωραια φωνη.

- Εισαι ποιητης!

Ποσο ευκολο ειναι να αναψοκοκκινησεις μια γυναικα.

- Δεν ξερω, δεν δοκιμασα. Απλως λεω αυτα που μου βγαινουν να πω και προσπαθω να ειναι οσο πιο ειλικρινα μπορω.

- Δηλαδη δε λες ψεμματα ποτε;

- Δε λεω ποτε ολη την αληθεια. Τα ψεμματα ειναι χασιμο χρονου, ασε που ειναι αδυνατο ποτε να θυμηθεις σε ποιον ειπες ποιο ψεμα. Ενω αν τυχον πεις λιγο παραπανω αληθεια απλως θα κερδισεις λιγη προσοχη σε αυτα που λες.

- Με προειδοποιεις για κατι με αυτο που λες;

- Ναι. Δεν ειμαι φιλος σου. Ειμαι στην καλυτερη περιπτωση πελατης.

- Μα σταματα να με λες πορνη! Τραβηχτηκε. Ζαρωσε. Κοκκινισε.

- Μου φερεσαι φιλικα χωρις να με ξερεις. Ανεχεσαι τη φυσικη επαφη μαζι μου χωρις να το θελεις. Προσπαθεις να μου δωσεις κατι χωρις να το εχω ζητησει και για ολα αυτα περιμενεις και καποια υλικη ανταμοιβη την οποια θα μοιραστεις εις βαρος σου με ενα αφεντικο που δεν επελεξες αλλα σου επιβληθηκε. Εχεις καποια αλλη λεξη;