Πιστευα πως αφησα τον Μαγο πισω μου. Δεκαεξι χρονια μαθητευσα. Απο τα δεκαπεντε μου. Μολις ειχα δραπετευσει... Αλλα καλυτερα να μην παω πισω, οχι αποψε αυτες οι μνημες.

    Σε μερικες μερες που εχει Πανσεληνο θα κανω οτι χρειαζεται και θα μαθω ποιος/ποιοι θελουν να ανατρεψουν καθε προσπαθεια να συγκρατηθει η Αυτοκρατορια απο το διαμελισμο. Δεν το καταλαβαινω. Εστω και με την αναδιανομη του πλουτου στο νου οι ανατροπες στην κοινωνικη ιεραρχια θα ειναι τοσο τεραστιες που κανεις δε θα προλαβει να χαρει τα καινουργια του αποκτηματα μεσα στην διαρκεια της ζωης ενος φυσιολογικου ανθρωπου.

    Και εν τω μεταξυ πρεπει να επιβιωσουμε πανω σ'αυτο το νησι που εχει ηδη μια τουλαχιστον επιδρομη σε εξελιξη.

Εχω κοιμηθει. Το ξερω. Αλλο ενα ονειρο λοιπον απο εκεινα που αρχισα να βλεπω πριν καν μαθω τι ειναι "ονειρο".  Ειμαι σε ενα υπογειο και ακουω βογγητα. Δεν κραταω τιποτα. Συγκεντρωνομαι και κανω το ξορκι του Ιπποτη. Ασπιδα και φλεγομενο σπαθι. Κανενας εφιαλτης και κανενας δαιμονας δεν θα μου σταθει εμποδιο τωρα. Ψαχνω το σωμα μου για χρυσαφιες κλωστες. Τα σκοινια του Αϋλου Κοσμου που μας δενουν. Το "κακο ματι" των γριων και των ημιμαθων. Ειμαι καθαρος και αφηνω το ονειρο να προχωρησει.

Ειμαι στο υπογειο που εζησα του πρωτους μηνες της απαγωγης μου. Ακουω παλι απ'εξω τους φρουρους να τσακωνονται. Νιωθω την υγρασια και την βρωμα του κελλιου. Ποτε δεν συνηθισα να μην την μυριζω.

 Ακουω τα λογια τους. Τα ξαναθυμαμαι. "Μην τον πειραξετε", "ειναι δαιμονισμενος δεν τον ακους τι λεει οταν κοιμαται", "τι το κραταμε εδω και δεν το ξεπαστρευουμε, θα πουμε οτι πηγε να δραπετευσει". Ουτε τοτε τους φοβηθηκα, ουτε τωρα. Οι φρουροι εχουν την προφορα αυτων που πηγαν να με σκοτωσουν σημερα. Δεν το ειχα προσεξει αυτο ποτε πριν. Να πηγαινει τοσο πισω λοιπον η πλεκτανη; Πρωτη χρησιμη πληροφορια λοιπον.

Ανοιγω την πορτα και ειμαι στο νησι μου. Ειναι νυχτα. Βλεπω μια σκια να σερνεται αναμεσα στα βραχια μιας παραλιας. Μισογυμνος και πολυ προσεχτικος. Ακολουθω την κινηση του και βλεπω σκιες, σκηνες, μια υποψια φωτιας. Αφηνομαι και γινομαι ενα με τον παραξενο κατασκοπο. Ασιατης ισως Περσης. Εχει ενα στιλετο και δηλητηρια σε ενα σακουλακι. Ο σωματοφυλακας της Ξενιας; Μεσα απο τα ματια του βλεπω να κινουνται αργα οι φρουροι. Καμια δεκαρια μεσαιες σκηνές ειναι ολο το στρατοπεδο. Γυρω στους σαραντα λοιπον. Ισως εξηντα. Κινειται, ψαχνει την αποθηκη τους. Κακως. Ο καθενας μαλλον κουβαλαει τα δικα του. Θα ηταν πολυ αβολα να εχουν ζωα και βοηθους να κουβαλανε τροφιμα και νερο. Χασομεραει. Τον αφηνω.

Ειμαι στο δωματιο της Γαληνης. Μπηκα απο το παραθυρο. Ο Βικτωρ στεκεται διπλα της. Ετσι τον αφησα. Ορθιο. Κουρασμενες κινησεις αλλα ξεκαθαρες. Βλεμμα ολο κατανοηση και ενα απαλο χαμογελο.

- Δεν μπορεις να εισαι κατι λιγοτερο απο αυτο που γεννηθηκες να γινεις. Κακως "κοιμηθηκες" τοσα χρονια. Βγαλε οσα ξερεις. Ασ'τα να ζησουν. Σου δωθηκαν δυνατοτητες και προσβαση σε απιστευτα εργαλεια για εναν μονο ανθρωπο να τα εχει.

Δεν μπορω να απαντησω.

-Δεν μπορεις να μιλησεις. Δεν εισαι Νεκρομαντης. Το ξερεις. Ετοιμασου γιατι οτι εζησες μεχρι σημερα ηταν η Μαθητεια σου. Τωρα αρχιζει η ζωη.

Ειμαι στο δωματιο της Ξενιας. Ειναι ξαπλωμενη και ακινητη στο κρεββατι. Βγαζω τα πνευματικα μου οπλα παλι. Τα χερια της και τα ποδια ειναι δεμενα σαν κουβαρια με χρυσες κλωστες. Τι εχει κανει... Ετσι καταστρεφονται ζωες και ψυχες.

- Δεν ειχα πολλες επιλογες. Προκειμενου να τελειωσω τη ζωη ως παλακκιδα καποιου και να τον ακολουθησω στον ταφο του οταν πεθανει παρα τη θεληση μου, προτιμησα την μια ευκαιρια για ανεξαρτησια.

- Πως εισαι ανεξαρτητη; Σε εχουν δεσει με ξορκια απ'οτι βλεπω. Τι θα γινει αν τα κοψω;

- Θα αλλαξεις την ζωη μου στην Ελενη που ηξερες. Ενα καταδικασμενο στην αφανεια κοριτσι.

- Θα υποφερεις. Αυτοι που σε εδεσαν ετσι θα ζητησουν τοσα πολλα που δε θα μπορεσεις ποτε να ανταπεξελθεις.

- Οτιδηποτε ειναι καλυτερο απο την ζωη σαν το αντικειμενο στο σπιτι καποιου που δεν θα διαλεξω καν.

Ειμαι καπου αλλου. Αυτο ειναι καινουργιο. Παλι υπογειο αλλα μυριζω αρωματα και ιδρωτα. Φαγητο και κλεισουρα. Παραξενο. Γυναικες. Παιδια; Σε δωματιο σκλαβων ειμαι; Καποιος τους προσεχει πολυ. Ισως καποιο ξεχασμενο μπουρδελο η το χαρεμι καποιου μικρο-εμπορα...

Κοιμουνται ακουω ανασες. Κατι γυαλιζει κοντα στο παραθυρο. Μια γυναικα κοιταει ενα καθρεφτη. Μπαινω να δω. Κοπελα. Απελπισμενη. Κουρασμενη. Κανει ενα μικρο κοριτσιστικο ξορκι με τον καθρεφτη. Αλλα δεν θα της πιασει. Δεν ειναι το μυαλο της συγκεντρωμενο. Ας την βοηθησω. Βαζω το χερι μου με το κοκκαλο-αντιδοτο μπροστα στον καθρεφτη της και τη νιωθω να παγωνει. Της κοβεται η ανασα. Γυριζω τον καθρεφτη να δει τον κηπο μου. Φτανει τοσο. Εχει παγωσει και κοιταει τον καθρεφτη. Ποια ειναι;

Φτανει τοσο. Αφηνομαι στον υπνο και στην ξεκουραση. Οι εικονες ομως δε σταματανε. Νιωθω την υγρασια της καλυβο-σπηλιας. Εκει που με πηγαν μικρο. Ο Σαμανος που μου χαραξε την μοιρα στην αμμο.

Ειμαι καπου εξω τωρα. Κρυα νυχτα, ζεστα ρουχα. Ειμαι στο Βορρα. Κυνηγαω παλι τιγρεις και ελαφια για τους πλουσιους. Μηδεν αισθηματα. Μονο ενστικτα. Χρωματα και μετα σκοταδι.

Ξυπνησα μερικα εκατοστα πριν με ακουμπησει ο Δεκανεας αλλαγης και σταματησα το χερι μου λιγο πριν το μαχαιρι φτασει στην μηριαια του αρτηρια. Κανω σαν ψυχοπαθης ωρες-ωρες αλλα τι αλλο θα με κραταγε ζωντανο;

Με κοιταγε ακινητος και μαλλον εβλεπε τη ζωη του σε στιγμιοτυπα. Τον διεκοψα:

- Θα χτυπας την πορτα αλλη φορα. Και να καταλαβω ποιος εισαι δε θα σταματησω το χερι μου.

- Μαλιστα Εξαρχε. Με συγχωρειτε.

- Δε θα πλησιαζεις απο τη μερια που κοιταει αυτος που κοιμαται. Τα βλεφαρα ΕΙΝΑΙ διαφανη και ευαισθητα στις αλλαγες του φωτος.

- Μαλιστα  κυριε. Ο Λοχιας σας μου ειπε οτι θελατε να ξυπνησετε μια ωρα πριν το κανονικο γι'αυτο μπηκα βιαστικα. Με συγχωρειτε.

Του εκανα νοημα με τα ματια και εφυγε κατασπρος.