Κυριακή 3 Ιουλίου 2011


Μπηκαμε αμιλητοι στο Καστρο. Κανενα νεο. Καμια ειδηση. Ωρα λοιπον να ασχοληθω με τα γεγονοτα και να βρω τη συνδεση μεταξυ τους. Ο Ποντικας, οι μισθοφοροι της Ξενιας, η αναφορα του Βαλοντια (αν γυρισε ακομα απο την ερευνα που του ανεθεσα).
Εδωσα οδηγιες για πρωινη ασκηση στους διμοιριτες και ξεκουραση ως το μεσημερι. Εχω σκοπο να ξεσηκωσω την πολη στο ποδι μεχρι να βρω εστω και εναν υποπτο αρκετα για να αρχισω να ξετυλιγω τα μαλλιοκουβαρα.
Ανεβηκα για πρωινο και ελεγχο αλληλογραφιας. Πλυθηκα μαλλον βιαστικα. Ισα ισα να φυγουν απο πανω μου το αιμα και ο τρομος των ετοιμοθανατων. Ξαναβαλα την πανοπλια μαχης.
Πανω απο το τραπεζι θυμηθηκα σαν αναλαμπες τους λογους που διαλεξα να κλειστω σε αυτο το εδω το νησι. Τα χρονια ως την εκστρατεια στο Βορρα. Τα χρονια της εκδικησης. Μετα το χιονι. Το κρυο. Και οι ζεστες ψυχες που γνωρισα εκει. Μια ουλη για καθε χαμογελο και καθε χαδι που κερδιζα. Τιποτα δεν ειναι δωρεαν. Εγινα στρατηγος. Κοσμος αφηνοτανε στα χερια μου και στις βουλες μου. Και μπηκα στα "ψηλα δωματα". Εκει που αποφασιζουν. Και ειδα τη βρωμια τους. Ειδα ολα αυτα που χτιζουν πανω σε ψυχες. Δεν ειναι πεντε, εκατο η χιλιες. Ολες οι ζωντανες ψυχες ειναι για αυτους τους δαιμονες απλως πετραδακια για να χτισουν την ανηθικη κοινωνια τους.
Την κοινωνια του "αυριο".
Αλλα οι ανθρωποι δεν εχουν αυριο. Ολοι αυτοι που ευχονται καποιος να τους νοιαστει δεν εχουν καν σημερα. Και ολα γινονται για να τους θυμιζουν το χτες. Για να τους κανουν να νομιζουν.. να ελπιζουν οτι χτες ηταν καλα. Το αυριο ανηκει σε πεντε-δεκα. Ισως και λιγοτερους, που απλως και μονο καποτε ο μπαρμπας τους ηταν αρκετα πονηρος να κοψει τους καταλληλους λαιμους και να πουλησει μανες, αδελφια, ψυχη στο κερδος. Και απο τοτε πολεμανε να κρατηθουν εκει πανω. Και μαθανε να βλεπουν εξω απο τη φυσιολογικη διαρκεια της ζωης ενος ανθρωπου. Και εμεις, τα ζωα της σφαγης παλευουμε για να εχουμε γερατεια. Ουτε καν για να εχουν ησυχα νιατα τα παιδια μας.
Ποσα; Τριαντα χρονια; Σκεφτεται κανεις πιο περα απο αυτο το χρονικο διαστημα; Οχι. Γιατι; Γιατι δεν σε μορφωνουν αρκετα. Δεν σου λενε ποσο καιρο μπροστα εχουν προγραμματισει τις αλλαγες. Δεν χρειαζεται να ξερεις και να σκοτιζεσαι. Πηγαινε καλυτερα να πεθανεις για την πατριδα. Πηγαινε σκαψε ενα λακο εκατο μετρα βαθυ για να θαψεις τα ονειρα σου και των παιδιων σου. Αντι να χτιζεις σχολεια, νοσοκομεια γερνας χτιζοντας τους παλατια και τειχη να τους προστατεψεις.
Με πληγωσαν με ολα τα οπλα που θα βρεις στα βιβλια τα χρονια που τους υπηρετησα. Γιατι; Επειδη ειμαι καλο εργαλειο. Μυαλο, αντανακλαστικα και αδιστακτος. Ξεκαθαρος. Αλλα ειπα οχι. Και με ειχαν αφησει ησυχο.Τωρα με ξεσηκωνουν και κανουν το λαθος να με απειλησουν. Αλλα δεν καταλαβαν πως το μαχαιρι κοβει το ιδιο ειτε ειναι δικο σου ειτε ξενο. Και ειναι καιρος να πληγωσω μερικα παχουλα χερακια.
Πρεπει να στειλω μερικα γραμματα στο Βορρα. Για τις λεγεωνες μου ειμαι σχεδον σιγουρος. Αλλα ειναι ακομα πεντε εκει πανω. Καλα ειναι να εχω ατσαλι να στηριζει τα επιχειρηματα μου.
Διαλεξα αυτο το νησι γιατι δεν το ηθελε κανεις. Ουτε χαρισμα. Ακομα λιγο και θα ειχε γινει αλλη Ροδος απο το πειρατομανι που μαζευοτανε στις παραλιες του. Πιστεψα οτι θα με αφησουν να παρω συνταξη εδω και να κρεμασω τα οπλα καποια στιγμη.
Δεν επρεπε να με ξεσηκωσουν. Μπορουσαν απλως να στειλουν κανενα απο τα παληκαρια τους με τις μασκες και το αθορυβο πατημα να τελειωνει τη δουλεια. Αλλα μαλλον το εχουν σιγουρο οτι θα αποτυγχανε και μετα θα ηταν η σειρα μου να τους δειξω τι σημαινει κινουμαι αθορυβα και χτυπαω μια φορα μονο.
Εχει ηδη ξημερωσει. Γιατι αργησε τοσο ο Βαλοντια; Τι να βρηκε πια. Μαλλον θα κατεβω προς τα εκει. Πρωτα ομως να ελεγξω τη φρουρα της Ξενιας. Θα τους χρειαστω ετσι κι αλλιως.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου