Μπηκαμε αμιλητοι στο Καστρο. Κανενα νεο. Καμια ειδηση. Ωρα λοιπον να ασχοληθω με τα γεγονοτα και να βρω τη συνδεση μεταξυ τους. Ο Ποντικας, οι μισθοφοροι της Ξενιας, η αναφορα του Βαλοντια (αν γυρισε ακομα απο την ερευνα που του ανεθεσα).

Εδωσα οδηγιες για πρωινη ασκηση στους διμοιριτες και ξεκουραση ως το μεσημερι. Εχω σκοπο να ξεσηκωσω την πολη στο ποδι μεχρι να βρω εστω και εναν υποπτο αρκετα για να αρχισω να ξετυλιγω τα μαλλιοκουβαρα.

Ανεβηκα για πρωινο και ελεγχο αλληλογραφιας. Πλυθηκα μαλλον βιαστικα. Ισα ισα να φυγουν απο πανω μου το αιμα και ο τρομος των ετοιμοθανατων. Ξαναβαλα την πανοπλια μαχης.

Πανω απο το τραπεζι θυμηθηκα σαν αναλαμπες τους λογους που διαλεξα να κλειστω σε αυτο το εδω το νησι. Τα χρονια ως την εκστρατεια στο Βορρα. Τα χρονια της εκδικησης. Μετα το χιονι. Το κρυο. Και οι ζεστες ψυχες που γνωρισα εκει. Μια ουλη για καθε χαμογελο και καθε χαδι που κερδιζα. Τιποτα δεν ειναι δωρεαν. Εγινα στρατηγος. Κοσμος αφηνοτανε στα χερια μου και στις βουλες μου. Και μπηκα στα "ψηλα δωματα". Εκει που αποφασιζουν. Και ειδα τη βρωμια τους. Ειδα ολα αυτα που χτιζουν πανω σε ψυχες. Δεν ειναι πεντε, εκατο η χιλιες. Ολες οι ζωντανες ψυχες ειναι για αυτους τους δαιμονες απλως πετραδακια για να χτισουν την ανηθικη κοινωνια τους.

Την κοινωνια του "αυριο".

Αλλα οι ανθρωποι δεν εχουν αυριο. Ολοι αυτοι που ευχονται καποιος να τους νοιαστει δεν εχουν καν σημερα. Και ολα γινονται για να τους θυμιζουν το χτες. Για να τους κανουν να νομιζουν.. να ελπιζουν οτι χτες ηταν καλα. Το αυριο ανηκει σε πεντε-δεκα. Ισως και λιγοτερους, που απλως και μονο καποτε ο μπαρμπας τους ηταν αρκετα πονηρος να κοψει τους καταλληλους λαιμους και να πουλησει μανες, αδελφια, ψυχη στο κερδος. Και απο τοτε πολεμανε να κρατηθουν εκει πανω. Και μαθανε να βλεπουν εξω απο τη φυσιολογικη διαρκεια της ζωης ενος ανθρωπου. Και εμεις, τα ζωα της σφαγης παλευουμε για να εχουμε γερατεια. Ουτε καν για να εχουν ησυχα νιατα τα παιδια μας.

Ποσα; Τριαντα χρονια; Σκεφτεται κανεις πιο περα απο αυτο το χρονικο διαστημα; Οχι. Γιατι; Γιατι δεν σε μορφωνουν αρκετα. Δεν σου λενε ποσο καιρο μπροστα εχουν προγραμματισει τις αλλαγες. Δεν χρειαζεται να ξερεις και να σκοτιζεσαι. Πηγαινε καλυτερα να πεθανεις για την πατριδα. Πηγαινε σκαψε ενα λακο εκατο μετρα βαθυ για να θαψεις τα ονειρα σου και των παιδιων σου. Αντι να χτιζεις σχολεια, νοσοκομεια γερνας χτιζοντας τους παλατια και τειχη να τους προστατεψεις.

Με πληγωσαν με ολα τα οπλα που θα βρεις στα βιβλια τα χρονια που τους υπηρετησα. Γιατι; Επειδη ειμαι καλο εργαλειο. Μυαλο, αντανακλαστικα και αδιστακτος. Ξεκαθαρος. Αλλα ειπα οχι. Και με ειχαν αφησει ησυχο.Τωρα με ξεσηκωνουν και κανουν το λαθος να με απειλησουν. Αλλα δεν καταλαβαν πως το μαχαιρι κοβει το ιδιο ειτε ειναι δικο σου ειτε ξενο. Και ειναι καιρος να πληγωσω μερικα παχουλα χερακια.

Πρεπει να στειλω μερικα γραμματα στο Βορρα. Για τις λεγεωνες μου ειμαι σχεδον σιγουρος. Αλλα ειναι ακομα πεντε εκει πανω. Καλα ειναι να εχω ατσαλι να στηριζει τα επιχειρηματα μου.

Διαλεξα αυτο το νησι γιατι δεν το ηθελε κανεις. Ουτε χαρισμα. Ακομα λιγο και θα ειχε γινει αλλη Ροδος απο το πειρατομανι που μαζευοτανε στις παραλιες του. Πιστεψα οτι θα με αφησουν να παρω συνταξη εδω και να κρεμασω τα οπλα καποια στιγμη.

Δεν επρεπε να με ξεσηκωσουν. Μπορουσαν απλως να στειλουν κανενα απο τα παληκαρια τους με τις μασκες και το αθορυβο πατημα να τελειωνει τη δουλεια. Αλλα μαλλον το εχουν σιγουρο οτι θα αποτυγχανε και μετα θα ηταν η σειρα μου να τους δειξω τι σημαινει κινουμαι αθορυβα και χτυπαω μια φορα μονο.

Εχει ηδη ξημερωσει. Γιατι αργησε τοσο ο Βαλοντια; Τι να βρηκε πια. Μαλλον θα κατεβω προς τα εκει. Πρωτα ομως να ελεγξω τη φρουρα της Ξενιας. Θα τους χρειαστω ετσι κι αλλιως.

Οι νυχτερινες επιχειρησεις ειναι πολυ τυποποιημενες μεχρι την εμπλοκη. Μετα ποτε δε ξερεις τι σου τυχαινει. Ενα φταρνισμα, ενα κλαρι, ενας αϋπνος που πηγε σε λαθος μερος για τουαλετα. Οτιδηποτε μπορει να σου σπασει τον αιφνιδιασμο και τοτε ξεκιναει το πανηγυρι.

Πλησιαζοντας οι μυρωδιες μου δωσανε βασικες πληροφοριες. Δεν ειχαν καμια προφυλαξη για θεματα υγιεινης και τουαλετας. Τρωγανε οτι να'ναι κρινοντας απο την τσικνα. Αναβανε στην τυχη φωτιες αρα ειχαν προβλημα πειθαρχειας και συνοχης ως ομαδα. Μα ειναι δυνατον να εχουν στειλει τοσους ερασιτεχνες; Τι μηνυμα μου στελνουν και δεν το διαβαζω; Το σιγουρο ειναι πως πρεπει να εξαρθρωσω αυτο εδω το προβλημα πολυ γρηγορα και να τρεξουμε πισω στην πολη.

Οι φρουροι τους εξουδετερωθηκαν σαν να κοιμοντουσαν. Εντοπισαμε την πιθανη σκηνη του αρχηγου τους και ολες οι αλλες σκηνες αδειασαν απο κοιμισμενους. Αντ'αυτου γεμισαν τα γυρω δεντρα με εκπληκτους, πανικοβλητους και δεμενους χειροποδαρα ανθρωπους που συνειδητοποιουσαν την αξια της οργανωσης και του σχεδιασμου.

Βγαλαμε εξω τραβωντας απο τα ποδια τον αρχηγο τους. Παλιος στρατιωτης κρινοντας απο την δερματινη επενδυση με την οποια κοιμοταν, το στιλετο στη ζωνη, τα κοντα μαλλια σχεδον ασπρα πλεον και το μαλλον ξυρισμενο προσωπο.

Αποφασισα να εκμεταλλευτω τον αιφνιδιασμο κι αλλο.

Ο Δρακος ανοιξε τα ματια του και κοιταξε μπροστα.

- Ξερω γιατι ειστε εδω. Ποιος σας εφερε και πως σκοπευατε να φυγετε; Με ποιανου οδηγιες επιλεξατε τον χωρο να στρατοπεδευσετε;

Εδειχνε να συνερχεται απο τον υπνο αλλα παλευε με τον πανικο ακομα.

- Πειναμε. Μας ειπαν πως θα βρουμε αφυλαχτες αποθηκες. Ψαραδες μας φερανε εδω. Αραζουν κι αυτοι καποιες φορες γιατι ειναι καλο λιμανι η παραλια. 

- Και γιατι δυο ισως τρεις μερες τωρα δεν πειραξατε τιποτα; Ποιο συνθημα περιμενατε; Μιλα. Μετρας στιγμες μεχρι να μου εισαι αχρηστος.

Ο Δρακος σηκωθηκε στα μπροστινα ποδια και το βλεμμα του εγινε πυρινο.

- Με πλησιασε πριν μια βδομαδα ενας καλοντυμενος, καλοζωισμενος. Ολο αρωματα και ενα δαχτυλιδι σαν βερυκκοκο. Με πληρωσε να βρω ανθρωπους διατεθιμενους να αδειασουν αποθηκες. Αυτο ηθελε. Οτι θα παιρναμε μπορουμε να το κρατησουμε. Δεν ειχα χρονο να βρω σωστους ανθρωπους και βρεθηκε με αυτο το συρφετο αχρηστων.

- Ονομα δεν ακουσα.

- Δεν το ξερω.

- Ποιον θα συναντουσατε εδω; Ποια ειναι τα συνθηματικα σας;

Ο Δρακος ανασηκωθηκε και τεντωσε τα φτερα του σαν για να ξεπιαστουνε.

Δεν μιλησε.

- Παρτε τον στο διπλανο κελι απο τον Ποντικα. Δεν εχω χρονο τωρα.

Πλησιασα εναν τους αιχμαλωτους. Τους ξεφιμωσα και εκανα την ιδια ερωτηση καθε φορα.

"Ποιον θα συναντησετε; Ποιο ειναι το συνθηματικο;"

Ο Δρακος εγλειψε τα χειλη του και εσκυψε να τραφει. Ειχε καιρο αταϊστος.

Μονο αρνητικες απαντησεις.

Μονο ενα χτυπημα στον καθενα.

Πανικος.

Κλαμματα.

Εκκλησεις.

Ο Δρακος βουλιαξε το κεφαλι του στο αιμα κι ρουφηξε ψυχες μεσα απο τις πληγες.

Ενα χτυπημα καθε φορα.

Δεν εχω καιρο, χωρο ουτε διαθεση για αιχμαλωτους. Εχω το σπιτι μου να προστατεψω και να δωσω το μηνυμα οτι δεν αστειευομαι.

Μαζεψαμε τα πτωματα σε εναν σωρο πανω απο τις σκηνες και οτι αλλο εξοπλισμο βρηκαμε. Αναψαμε φωτια και αφησα την διμοιρια της παραλιας υπευθυνη να την σβυσει το πρωι. Ηθελα η ενταση της φλογας να απογοητευσει οποιον ηξερε να διαβασει το νοημα της.

Ο Δρακος πεταξε μεσα στην σπηλια του. Ταϊσμενος, ποτισμενος, φλογερος και ζωντανος. Φτανει τοσο. Παλι υπνο τωρα.

Δεν μιλησε κανεις. Αλλα ενιωθα την αυτοπεποιθηση των στρατιωτων να ανεβαινει. Αυστηρη διοικηση. Κανενας δισταγμος. Ξεκαθαρα μηνυματα.

Εδωσα διαταγη να διπλασιασουν τον βηματισμο. Για αλλη μια φορα επεσα σε εναν αντιπερισπασμο. Τι δοκιμαζουν; Θα επρεπε να ξερουν την ετοιμοτητα των μοναδων μου. Την ταχυτητα ληψης αποφασεων και μετακινησης. Τι μηνυμα μου διαφευγει και δεν το διαβαζω;

Επιδρομη στο νησι μου λοιπον. Συγκλητικα σκουληκια τρωνε το μηλο της Αυτοκρατοριας. Για καθε κομμενο μελος ενος στρατιωτη καποιος απ'αυτους κερδισε ενα σακι χρυσαφι που δε θα χαρει ποτε γιατι θα πεθανει απο γεραματα, δολοφονια η καποια αρρωστια απο τις πουτανες που μπαινοβγαινουν στα σπιτια τους. Μισοτρελλες, στραβοπηδηγμενες, συνταξιουχες εταιρες βαζουν το δαχτυλο στο μελι και ξαφνικα νομιζουν πως μπορουν να μηχανορραφουν. Ξεχασμενα νυμφιδια ανοιγουν τα μπουτια στον καθε δαιμονα γιατι θεωρουν την ζωη ως μανα και συζυγο καταρα, και την οικογενεια αυτοκτονια. Και ποντικια σε υπογεια θησαυριζουν με ψιχουλα πεταμενα απο τραπεζια που δε θα δουν ποτε γιατι τους τρωνε γατες που παραφυλαν στα ποδια των γουρουνιων που τα στρωσανε. Αυτο δεν ειναι το ενστικτο της επιβιωσης. Αυτο ειναι η μιζερια της ανθρωπινης υπαρξης. Η απληστια. Η καταστροφη της ζωης του Αλλου. Αυτη η απιστευτη διαβρωση σε καθετι ωραιο που τολμαει να ειναι, να δειξει και να κανει ο Αλλος.

    Μας κυβερναει ο φοβος. Το Απολυτο Εργαλειο στα χερια των καιροσκοπων που ντυνονται Βασιλιαδες, Σωτηρες, Εκκλησιες και οτι αλλο νομιζει οτι μπορει να μας κυβερνησει καλυτερα απο οτι μονοι μας τον εαυτο μας. Και κανουν τα παντα για να μας πεισουν οτι ο Θανατος δεν υπαρχει. Ειναι ενα σταδιο. Μια πορτα σε κατι καλυτερο. Και εμεις τους πληρωνουμε, τους στηριζουμε, τους προστατευουμε, τους χαριζουμε τις ζωες μας και των παιδιων μας πολλες φορες εν γνωσει μας ΜΗΝ περιμενοντας καμια ανταμοιβη και ανταποκριση. Ο Δρακος ανοιξε το ενα ματι και τεντωθηκε μεσα μου.

    Τρια χρονια περιμενε η στολη. Θα πρεπε να βιαζομαι αλλα ειναι τοσο καλοφτιαγμενη. Δεν μπορω να μην χαζεψω τα δεσιματα και την ποιοτητα των υλικων ενω τη φοραω. Χτυπαω της μικρης και ερχεται το κακομοιρο τρεχοντας, ξεχτενιστο να μου φερει τα οπλα απο το διπλανο δωματιο. Μποτες, μανδυας εκστρατειας, στιλετο. σχεδον ετοιμος. Ουτε γυαλαδες, ουτε μεταλλικα στοιχεια να καμπανιζουν. Ολα ντυμενα με μαλακο δερμα για αθορυβη μετακινηση και αντοχη ακομα και σε Σκυθικο τοξο στα περισσοτερα σημεια της.

Μια ωρα πριν το ξημερωμα ειναι η ωρα του Κυνηγου. Και τα ματια του σωματοφυλακα της Ξενιας μου εδειξαν οσα πρεπει να ξερω. Απλα και καιρια βηματα για να εχουμε αποτελεσματα. Ποιοι ειναι, ποιοι τους διοικουν, τι περιμενουν να πετυχουν. Αλλιως μαχαιρι και τελος οι συζητησεις. Καμια συναλλαγη.

Εξω με περιμενει ο 5ος λοχος. Τα βρωμομουτρα. Αλλα μου χρωστανε. 

- Εχουμε να αντιμετωπισουμε 50-60 οπλισμενους πεζικαριους. Μαλλον δεν μας περιμενουν. Εχουν σκοπιες οχι πολυ πυκνες και ειναι μοιρασμενοι σε 10 με 15 σκηνες. Η διαδικασια ειναι η γνωστη. Περιμετρος. Σκοποι. Αφοπλισμος. Παγιδες και περιμενουμε. Οποιος ξυπναει απο τ'αυτι και στο δασκαλο. 5η διμοιρια στην φυλαξη. 4η διμοιρα περιπολιες. 3η διμοιρια στην παραλια για το μεταφορικο τους μεσο.

Ο Λοχιας που θα με ρωτησει το αυτονοητο ειναι απο την στερια. Απο αρχαια πολεμικη οικογενεια της Λακωνιας.

- Με 2 διμοιριες 60 ατομα; Θα εχουμε αιμα.

- Δικο σας να μην ειναι και μου ζητατε συνταξη και δε με νοιαζει. Δεν φορανε στολες και δεν ξερουμε ποιος ειναι τι. Προσπαθηστε να μπορουν να μιλησουν τουλαχιστον αφου τους "κατευνασετε". ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ.

Παγωσαν μερικοι.

- Οποιος εχει ηθικους ενδοιασμους να παει για υπνο. Καμια διαφωνια. Καμια συνεπεια. Ειστε εδω ως εθελοντες. Θα κρατησω οποιον απ'αυτους μιλησει και πει χρησιμα πραγματα. Δεν εχω τα μεσα να συντηρω φυλακισμενους και δεσμοφυλακες. Αν νομιζετε πως ειμαι απανθρωπος σκεφτειτε οτι και αυτοι θα κανουν ακριβως το ιδιο με σας.

Δεν κουνηθηκε κανεις.

- Αν μου προκαλεσετε προβλημα θα πατε απο κει που ηρθατε. Μερικοι απο σας ηταν στην κρεμαλα και στα μπουντρουμια της Αρενας με σαλτσα και γαρνιτουρα για τα λιονταρια. Βγειτε τωρα απο την ομαδα αν εχετε αμφιβολιες.

Δεν κουνηθηκε κανεις. Δεν μιλησε κανεις. Κινηθηκαμε γρηγορα. 

Πιστευα πως αφησα τον Μαγο πισω μου. Δεκαεξι χρονια μαθητευσα. Απο τα δεκαπεντε μου. Μολις ειχα δραπετευσει... Αλλα καλυτερα να μην παω πισω, οχι αποψε αυτες οι μνημες.

    Σε μερικες μερες που εχει Πανσεληνο θα κανω οτι χρειαζεται και θα μαθω ποιος/ποιοι θελουν να ανατρεψουν καθε προσπαθεια να συγκρατηθει η Αυτοκρατορια απο το διαμελισμο. Δεν το καταλαβαινω. Εστω και με την αναδιανομη του πλουτου στο νου οι ανατροπες στην κοινωνικη ιεραρχια θα ειναι τοσο τεραστιες που κανεις δε θα προλαβει να χαρει τα καινουργια του αποκτηματα μεσα στην διαρκεια της ζωης ενος φυσιολογικου ανθρωπου.

    Και εν τω μεταξυ πρεπει να επιβιωσουμε πανω σ'αυτο το νησι που εχει ηδη μια τουλαχιστον επιδρομη σε εξελιξη.

Εχω κοιμηθει. Το ξερω. Αλλο ενα ονειρο λοιπον απο εκεινα που αρχισα να βλεπω πριν καν μαθω τι ειναι "ονειρο".  Ειμαι σε ενα υπογειο και ακουω βογγητα. Δεν κραταω τιποτα. Συγκεντρωνομαι και κανω το ξορκι του Ιπποτη. Ασπιδα και φλεγομενο σπαθι. Κανενας εφιαλτης και κανενας δαιμονας δεν θα μου σταθει εμποδιο τωρα. Ψαχνω το σωμα μου για χρυσαφιες κλωστες. Τα σκοινια του Αϋλου Κοσμου που μας δενουν. Το "κακο ματι" των γριων και των ημιμαθων. Ειμαι καθαρος και αφηνω το ονειρο να προχωρησει.

Ειμαι στο υπογειο που εζησα του πρωτους μηνες της απαγωγης μου. Ακουω παλι απ'εξω τους φρουρους να τσακωνονται. Νιωθω την υγρασια και την βρωμα του κελλιου. Ποτε δεν συνηθισα να μην την μυριζω.

 Ακουω τα λογια τους. Τα ξαναθυμαμαι. "Μην τον πειραξετε", "ειναι δαιμονισμενος δεν τον ακους τι λεει οταν κοιμαται", "τι το κραταμε εδω και δεν το ξεπαστρευουμε, θα πουμε οτι πηγε να δραπετευσει". Ουτε τοτε τους φοβηθηκα, ουτε τωρα. Οι φρουροι εχουν την προφορα αυτων που πηγαν να με σκοτωσουν σημερα. Δεν το ειχα προσεξει αυτο ποτε πριν. Να πηγαινει τοσο πισω λοιπον η πλεκτανη; Πρωτη χρησιμη πληροφορια λοιπον.

Ανοιγω την πορτα και ειμαι στο νησι μου. Ειναι νυχτα. Βλεπω μια σκια να σερνεται αναμεσα στα βραχια μιας παραλιας. Μισογυμνος και πολυ προσεχτικος. Ακολουθω την κινηση του και βλεπω σκιες, σκηνες, μια υποψια φωτιας. Αφηνομαι και γινομαι ενα με τον παραξενο κατασκοπο. Ασιατης ισως Περσης. Εχει ενα στιλετο και δηλητηρια σε ενα σακουλακι. Ο σωματοφυλακας της Ξενιας; Μεσα απο τα ματια του βλεπω να κινουνται αργα οι φρουροι. Καμια δεκαρια μεσαιες σκηνές ειναι ολο το στρατοπεδο. Γυρω στους σαραντα λοιπον. Ισως εξηντα. Κινειται, ψαχνει την αποθηκη τους. Κακως. Ο καθενας μαλλον κουβαλαει τα δικα του. Θα ηταν πολυ αβολα να εχουν ζωα και βοηθους να κουβαλανε τροφιμα και νερο. Χασομεραει. Τον αφηνω.

Ειμαι στο δωματιο της Γαληνης. Μπηκα απο το παραθυρο. Ο Βικτωρ στεκεται διπλα της. Ετσι τον αφησα. Ορθιο. Κουρασμενες κινησεις αλλα ξεκαθαρες. Βλεμμα ολο κατανοηση και ενα απαλο χαμογελο.

- Δεν μπορεις να εισαι κατι λιγοτερο απο αυτο που γεννηθηκες να γινεις. Κακως "κοιμηθηκες" τοσα χρονια. Βγαλε οσα ξερεις. Ασ'τα να ζησουν. Σου δωθηκαν δυνατοτητες και προσβαση σε απιστευτα εργαλεια για εναν μονο ανθρωπο να τα εχει.

Δεν μπορω να απαντησω.

-Δεν μπορεις να μιλησεις. Δεν εισαι Νεκρομαντης. Το ξερεις. Ετοιμασου γιατι οτι εζησες μεχρι σημερα ηταν η Μαθητεια σου. Τωρα αρχιζει η ζωη.

Ειμαι στο δωματιο της Ξενιας. Ειναι ξαπλωμενη και ακινητη στο κρεββατι. Βγαζω τα πνευματικα μου οπλα παλι. Τα χερια της και τα ποδια ειναι δεμενα σαν κουβαρια με χρυσες κλωστες. Τι εχει κανει... Ετσι καταστρεφονται ζωες και ψυχες.

- Δεν ειχα πολλες επιλογες. Προκειμενου να τελειωσω τη ζωη ως παλακκιδα καποιου και να τον ακολουθησω στον ταφο του οταν πεθανει παρα τη θεληση μου, προτιμησα την μια ευκαιρια για ανεξαρτησια.

- Πως εισαι ανεξαρτητη; Σε εχουν δεσει με ξορκια απ'οτι βλεπω. Τι θα γινει αν τα κοψω;

- Θα αλλαξεις την ζωη μου στην Ελενη που ηξερες. Ενα καταδικασμενο στην αφανεια κοριτσι.

- Θα υποφερεις. Αυτοι που σε εδεσαν ετσι θα ζητησουν τοσα πολλα που δε θα μπορεσεις ποτε να ανταπεξελθεις.

- Οτιδηποτε ειναι καλυτερο απο την ζωη σαν το αντικειμενο στο σπιτι καποιου που δεν θα διαλεξω καν.

Ειμαι καπου αλλου. Αυτο ειναι καινουργιο. Παλι υπογειο αλλα μυριζω αρωματα και ιδρωτα. Φαγητο και κλεισουρα. Παραξενο. Γυναικες. Παιδια; Σε δωματιο σκλαβων ειμαι; Καποιος τους προσεχει πολυ. Ισως καποιο ξεχασμενο μπουρδελο η το χαρεμι καποιου μικρο-εμπορα...

Κοιμουνται ακουω ανασες. Κατι γυαλιζει κοντα στο παραθυρο. Μια γυναικα κοιταει ενα καθρεφτη. Μπαινω να δω. Κοπελα. Απελπισμενη. Κουρασμενη. Κανει ενα μικρο κοριτσιστικο ξορκι με τον καθρεφτη. Αλλα δεν θα της πιασει. Δεν ειναι το μυαλο της συγκεντρωμενο. Ας την βοηθησω. Βαζω το χερι μου με το κοκκαλο-αντιδοτο μπροστα στον καθρεφτη της και τη νιωθω να παγωνει. Της κοβεται η ανασα. Γυριζω τον καθρεφτη να δει τον κηπο μου. Φτανει τοσο. Εχει παγωσει και κοιταει τον καθρεφτη. Ποια ειναι;

Φτανει τοσο. Αφηνομαι στον υπνο και στην ξεκουραση. Οι εικονες ομως δε σταματανε. Νιωθω την υγρασια της καλυβο-σπηλιας. Εκει που με πηγαν μικρο. Ο Σαμανος που μου χαραξε την μοιρα στην αμμο.

Ειμαι καπου εξω τωρα. Κρυα νυχτα, ζεστα ρουχα. Ειμαι στο Βορρα. Κυνηγαω παλι τιγρεις και ελαφια για τους πλουσιους. Μηδεν αισθηματα. Μονο ενστικτα. Χρωματα και μετα σκοταδι.

Ξυπνησα μερικα εκατοστα πριν με ακουμπησει ο Δεκανεας αλλαγης και σταματησα το χερι μου λιγο πριν το μαχαιρι φτασει στην μηριαια του αρτηρια. Κανω σαν ψυχοπαθης ωρες-ωρες αλλα τι αλλο θα με κραταγε ζωντανο;

Με κοιταγε ακινητος και μαλλον εβλεπε τη ζωη του σε στιγμιοτυπα. Τον διεκοψα:

- Θα χτυπας την πορτα αλλη φορα. Και να καταλαβω ποιος εισαι δε θα σταματησω το χερι μου.

- Μαλιστα Εξαρχε. Με συγχωρειτε.

- Δε θα πλησιαζεις απο τη μερια που κοιταει αυτος που κοιμαται. Τα βλεφαρα ΕΙΝΑΙ διαφανη και ευαισθητα στις αλλαγες του φωτος.

- Μαλιστα  κυριε. Ο Λοχιας σας μου ειπε οτι θελατε να ξυπνησετε μια ωρα πριν το κανονικο γι'αυτο μπηκα βιαστικα. Με συγχωρειτε.

Του εκανα νοημα με τα ματια και εφυγε κατασπρος.

Δεν υπαρχει εξηγηση και γιατι οταν χανεις καποιον ανθρωπο σου. Ολες οι θρησκειες εκει πονταρουν και ξεζουμιζουν τον κοσμακη. Οτι δηθεν ξερουν. Τιποτα δεν ξερουν. Αν ηξεραν, ολοι αυτοι οι απατεωνες δε θα πληρωνανε τα μαλλιοκεφαλα τους σε γιατρους ακομα και οταν ειναι πλεον βεβαιο οτι θα πεθανουν. 

    Κανεις δε θελει να πεθανει και κανεις δεν πιστευει οτι κατι αλλο σε περιμενει απο κει μερια. Σου πουλανε το παραμυθι για τη μεταθανατια ζωη για να σου τα φανε και την ιδια στιγμη τους βλεπεις να κλαινε σαν κοριτσακια οτααν ειναι να πεθανουνε οι ιδιοι. Κλαινε και οδυρονται μολις χασουν δικο τους ανθρωπο με τον ιδιο τροπο απο την καλυβα ως το Αυτοκρατορικο παλατι.

    Την ιδια στιγμη οι λιγοι, οι απλοι και ανεπιτηδευτοι κοιταν το τελος της ζωης μεσα στα ματια. Χωρις αγωνια. Χωρις φοβο. Ισως με μια θλιψη για αυτους που δεν αγαπησαν αρκετα...

Οχι τωρα επικηδειοι.

Εκανα νοημα και ηρθαν τρεχοντας. 

- Ελεγχος περιμετρου. Συμμαζευτειτε.

Σφιχτηκαν.

    Ηδη ξημερωνε οταν τελειωσαμε την γυρα μας. Εστειλα τους δεκανεις να οργανωσουνε και να επαναφερουνε τα αμυντικα συστηματα του καστρου. Σιωπηλα. Οχι εμφανη μετρα. Να λαδωθουνε οι παγιδες. Να καθαριστουνε οι αμυντικες στοες και ολα τα κολπα.

    Ενας τελευταιος ελεγχος στις περιπολους και ξεκουραση. Αυριο ισως ειναι η τελευταια ηρεμη μερα πριν την καταιγιδια. Πιστευω πως οτι εγινε αποψε ηταν εξετασεις ετοιμοτητας και το εναυσμα για πολλες προσχεδιασμενες κινησεις. Πρεπει να ειμαι ετοιμος και ξεκουραστος.

    Αφησα τις τελευταιες οδηγιες να με ξυπνησουν οταν επιστρεψει ο σωματοφυλακας απο την καταδρομικη στο πισω μερος του νησιου και ανεβηκα στο καστρο.

    Η μικρη μου ειχε ετοιμασει το δωματιο και ενα καλο ελαφρυ γευμα με τσαι απο τον τοπο της. Τους εζησα. Υπερανθρωπες αντοχες, εξοντωτικη ευθυτητα στην συμπεριφορα, αμειλικτοι πολεμιστες. Βαθιες ριζες στην δυναμη της Φυσης. Οι Σαμανοι τους γιατρευουν τα παντα. Δεν ειναι να απορεις που θα καβαλησουν ολον τον κοσμο μια μερα.

    Εμεινα καθιστος στο κρεββατι για λιγο. Εκλεισα τα ματια. Βολευτηκα. Προσπαθησα να ξανακουσω οτι εγινε σημερα. Τι μου ξεφυγε; Γιατι ολη μερα κυνηγαω λαθος πραγματα; Επεσα σε παγιδες που επρεπε να υποψιαστω. Χαλαρωνω. Ηθελα να χαλαρωσω αυτα τα χρονια. Να συνελθω.     Να πολεμησω το τερας. Αλλα μαλλον η μεγαλη αληθεια για τους δρακους μεσα μας ειναι οτι δε θα νικησουμε ποτε. Απλως κοιταμε να μη χασουμε και να μαθουμε να συμβιωνουμε μαζι τους.

Ο δρακος ειναι ενεργεια.

Ο δρακος μεσα σου ειναι ενα εργαλειο.

Οπως η Φωτια καιει και ζεσταινει.

Οπως το Μεταλλο σκοτωνει και οργωνει.

Οπως το Ξυλο γινεται οπλο αλλα και καλλιτεχνημα.

Οπως η Γη σε θαβει η σε ταιζει και σου δινει ζωη.

Οπως το Νερο σε πνιγει η σε σωζει και δεν μπορεις να ζησεις ουτε 4 μερες χωρις αυτο.

Οπως ο Αερας γινεται καταστροφη η τραγουδι.

    Οπως η Αγαπη. Σε σκλαβωνει, σε εξευτελιζει, σε ταπεινωνει η σε ενωνει με αυτο το οποιο ειναι πανω απο το Εγω, Εσυ. Γινεσαι το Εμεις και βλεπεις τον μεγαλυτερο σκοπο στον κοσμο γυρω σου.

Στους διαδρομους οι φρουροι ηταν οπως τους ζητησα. Συνθηματικα παντου. Οι εφοδοι επιασαν τοπο τελικα. Μισανοιξα την πορτα της μανας. Κοιμαται. Την πλησιασα και δεν ξυπνησε. Περασα το χερι στα μαλλια της και στο προσωπο. Ανασαινει και ειναι ζεστη. Δεν εχει ωρα που κοιμηθηκε.

    Στο δωματιο της Ελενης παρομοια κατασταση. Τεσσερεις φρουροι. Δεν χτυπησα καν.

Κοιμαται με τα ρουχα της. Βγηκα στο μπαλκονι με το σπαθι στο χερι. Συνθηματικα. Ολα ενταξει. Εβγαλα τη συνοδεια μου και τους φρουρους εξω με διαταγη να ελεγχθουνε περιμετρος κτιρου και στεγη.

Πλησιασα την Ελενη ξεροντας πως ηδη δεν κοιμαται.

- Εχεις μερικα λεπτα να μου πεις για τα καραβια σου πριν συνεχισεις τον υπνο σε ανατομικο αχυρενιο παπλωμα.

Ανοιξε τα ματια και με κοιταξε.

- Ειμαι συμμαχος. Τους εφερα για ασσο απο το μανικι. Σε περιπτωση που κατι ειχε ηδη συμβει και ειχες συλληφθει η και σκοτωθει ακομα.

- Και γιατι τους εκρυψες;

- Τον καλο ασσο τον κρυβεις και απο τον παρτενερ σου ακομα. Δεν εχω εμπιστοσυνη σε κανεναν εκτος απο σενα και την κυρα-Γαληνη.

- Δεν εχω κανενα λογο να μη σε κοψω στα δυο εκει που εισαι αυτη τη στιγμη.

Ανασηκωθηκε. Μερικα πραγματα ειναι στο βλεμμα. Οχι στα λογια. Το ειδε οτι μετραγε δευτερολεπτα στο καντηλι της.

- Θελουν να δοκιμασουν τη μαχητικοτητα σου. Αν σκοτωθεις στις επομενες μερες θα σε αντικαταστησουνε. Αν επιβιωσεις θα προσπαθησουν να σε κανουν συμμαχο δινοντας σου θεση Στρατηγου ξανα. Μολις τελειωσεις τις δουλειες τους θα σε "αποσυρουν". Αν αρνηθεις να δεχτεις τη θεση θα σε "αποσυρουν".

- Ποσοι ειναι οι "θελουν";

- Καινουργιοι Συγκλητικοι. Δεκα ονοματα ξερω σιγουρα. Απο τις λαχαναγορες μεγαλοπιαστηκαν και με την καταρρευση του Βορειο-Ανατολικου μετωπου εχουν πλουτισει και αποκτησανε ετοιμοπολεμους στρατιωτες που απλως θελουν το μισθο στην ωρα του. Μερικοι μιλανε για πεντε λεγεωνες. Δεν ειναι οργανωμενοι ακομα. Δεν υπαρχει εμπιστοσυνη μονο μια προσωρινη ιεραρχια. Φαινεται οτι καποιος ειναι πισω και απ' αυτους. Ξερουν πολυ καλα τις αδυναμιες της Αυτοκρατοριας.

- Γιατι με βοηθας; Απορω που ειμαι ζωντανος και δεν εβαλαν εσενα στη θεση μου.

- Δεν βρισκεις ανθρωπους με τετοια ικανοτητα στην επιβιωση. Σε δοκιμαζουν να δουν αν το εχεις ακομα.

- Αυτο που εχω αυτη τη στιγμη ειναι ενα γαργαλημα στο μυαλο να σου δειξω με ποσες κινησεις δε θα δεις τον ηλιο το πρωι.

- Και τι θα αλλαξει; Θα ηρεμησει ο διαβοητος θυμος σου; Ο ανθρωπος που σκοτωσε ενα οχυρο μονος του σε μια νυχτα για ενα παιδι;

- Δεν σου πεφτει λογος. Το παιδι ηταν τυφλο. Το βιασανε. Το σκοτωσανε και το αφησαν να το φανε τα σκυλια. Δεν μπορουσα να οργανωσω κανονικη επιδρομη εν μεσω στρατιωτικης εκστρατειας. Μπορουσα και το εκανα μονος μου.

- Δεν ηταν υπευθυνοι ομως και οι εκατο-διακοσιοι  για την πραξη που τους τιμωρησες.

- ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΘΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ  ΠΡΙΝ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ; ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΑ. ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΑΝΑ. ΚΙ ΑΝ ΔΕ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΟΙ, ΣΙΩΠΗΣΑΝΕ ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ.  ΑΡΑ ΦΤΑΙΝΕ.  ΜΙΛΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΚΟΛΛΗΣΩ ΣΑΝ ΜΥΓΑ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ. ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΟΥ ΚΟΛΥΜΠΩΝΤΑΣ. ΛΕΓΕ.

    Εβλεπα το αριστερο χερι μου στο λαιμο της και τα χερια της εγκλωβισμενα στο αλλο μου χερι και περιμενα ενα λαθος βλεμμα για να τελειωνω.

- Εχουν εκατο αντρες στην βορεια πλευρα. Απο τις φυλες που ηρθαν με τους Ταταρους. Δεν μπορουν να ζησουν απεναντι και τους ταζουν τον παραδεισο εδω. Δες το σαν εισβολη. Αφησε με. Θα σου πω κι αλλα. Σε παρακαλω. Ηρθα να βοηθησω. Εστειλα τον ενα απο τους δυο σωματοφυλακες μου να τους μετρησει και αν μπορει να δηλητηριασει το νερο με ναρκωτικο ωστε να κερδισεις ωρες.

- Ασ'την παιδι μου. Την εχω ελεγξει κι εγω. Της εδωσα ναρκωτικα στο σπιτι μου. Δεν ειναι εχθρος.

Δεν γυρισα καν να κοιταξω την μανα. Αυτος ο λαιμος θελει ενα σφιξιμο. Κατι δε μου κολλαει.

- Ξαφνικα ολοι θελουν να βοηθησουν.

- Παιδι μου ολοκληρη αυτοκρατορια θα πεσει πανω σου. Ουτε εσυ δεν μπορεις να το αντεξεις αυτο μονος σου. Ολοι κοιτανε να αρπαξουν για να εχουν κατι μεσα απο τις αλλαγες που ερχονται.

Οι φυλες της Ασιας που θα ερθουν προς τα εδω δεν ειναι καραβανια με εκατο φοβισμενους και πεινασμενους αγροτες. Πολεις ολοκληρες ερχονται προς τη Δυση. Πολεις με ιεραρχια, στρατο, υποκοσμο και αρρωστιες.

Την αφησα να γλυστρισει μεσα απο το χερι μου.

- Μα τοτε τους ειμαι αχρηστος.

- Οχι αν μπορεις να τους κανεις μερικες τελευταιες εξυπηρετησεις.

- Και αυτη εδω;

- Ειναι μαζι σου. Ουτε η ιδια δεν ξερει γιατι και για ποσο. Αλλα ειναι διατεθειμενη να την εκμεταλλευτεις.

Γυρισα και κοιταξα την Ελενη:

- Ζεις με δανεικο χρονο.

- Δεκτο.

- Εχεις διορια ως το βραδυ να ετοιμασεις μια καλη αναφορα. Γαληνη βγες απο το δωματιο.

- Παιδι μου, ψυχραιμια.

- Βγες. Εξω.

 Μολις εκλεισε η πορτα αφησα το σπαθι και πλησιασα την Ελενη αρκετα για να την δω να χλωμιαζει.

- Σε παρακαλω.

- Δεν χρειαζομαι οπλο. Το ξερεις. Αν δεν βεβαιωθεις οτι ειμαι νεκρος καλυτερα να αυτοκτονησεις. Δεν θα μου γλυτωσεις αν με πουλησεις.

- Το ξερω.

- Γδυσου.

Εριξε τα ρουχα της με τη μια και κατευθυνθηκε στο κρεββατι.

- Εισαι ηλιθια; Δεν νομιζω. Τι νομιζεις οτι κανεις;

- Αυτο δεν θελεις;

- Παρε τα στρατιωτικα ρουχα απο την ντουλαπα και μη με κανεις να σου φερθω σαν το ζωο που φερεσαι τωρα. Ολες οι γυναικες νομιζουν πως το απαυτό τους μυριζει καλυτερα απο των αλλων.

Ντυσου και ετσι θα κυκλοφορεις εδω μεσα.

- Διαταγες Εξαρχε. 

- Μολις εχασες την μια ευκαιρια λαθους που εχουν ολοι. Θα παρουσιαστεις στο Μαριο για να σε κατευθυνει σε ενα Εκπαιδευτη να μαθεις να φερεσαι οσο βρισκεσαι σε αυτο το νησι.

Βγηκα απο το δωματιο και πηγα στη Γαληνη.

- Με συγχωρεις αλλα εδω δεν ειναι ουτε μερος ουτε ωρα για ευγενειες.

- Δεν ειπα τιποτα.

- Δεν θα περιμενω να πεις. Πρεπει να πας στον Βικτωρ η να τον φερουμε εδω;

- Ο Βικτωρ πεθανε πριν ενα μηνα παιδι μου. Εχω πουλησει τα παντα και στα εφερα. Δεν ξερω ποσος καιρος μου εμεινε. Θα ηθελα να τον περασω μαζι σου. Με συγχωρεις αλλα εψαχνα την ωρα να στο πω.

    Ναι εχει δικιο. Πανω στην εξαψη ειναι η καλυτερη ωρα. Οταν βρεχει σιδερο, πετρες και βλεπεις τον φιλο σου να πεφτει δεν εχεις ωρα και μυαλο για δακρυ και αντιο. Πρωτα να ζησεις εσυ και μετα ολα τα αλλα. Κανεις δε με φροντισε οσο αυτοι οι δυο. Κανεις. Οχι τωρα ομως.

- Μαλιστα. Οι υπηρετες σας;

- Θα ειναι εδω σε μια βδομαδα. Τους εστειλα με τρεια διαφορετικα πλοια μπας και κρυψω λιγο τα ιχνη μου.

- Μαλιστα. Σε μερικες μερες θα εχεις το χωρο σου.

- Μαζι σου ειναι ο χωρος μου.

- Κοιμησου. Σου εχω δουλεια απο αυριο.

Με φιλησε και με εσπρωξε στην πορτα.

Βγαινοντας ειδα οτι οι ασκησεις τρεις φορες τη βδομαδα πιασανε τοπο στους μπαμπουινους μου. Μονο νεκροι και με λιγα χτυπηματα. Καλο για την σωματικη ακεραιοτητα τους αλλα κακο για τις ανακρισεις.

- Βαλοντια πρεπει να εχει και αλλου ανθρωπους. Ψαξτε για δευτερες, τριτες εξοδους αλλα σε παρακαλω προσοχη για παγιδες. Καντε οτι θελετε με τα πτωματα εδω μεσα αρκει να μην προσθεσετε τα τομαρια σας σε αυτα.

    Νευμα και ψιθυρος "διαταγες". Το ενιωσε και αυτος οτι πεσαμε σε διπλη παγιδα. Αλλα η βια ειχε ηδη ανοιξει τον λογαριασμο της.

    Ειναι γεγονος πως ειναι λαθος να αποφασιζεις νυχτα για οτιδηποτε. Η μερα ειναι παντα καλυτερος συμβουλος. Ομως τρια χρονια προσπαθειας για ηρεμια, ειρηνη και ευημερια στο νησι μολις ειχαν παει κατα διαολου και ο θυμος ειχε αρχισει να ξυπναει αυτο που κοιμιζω μεσα μου. Και μερικες φορες ο θυμος και η λυσσα γινονται τοσο λαθος που ειναι σωστα. Αναιρουνε καθε δισταγμο και δημιουργουνε καταστασεις τοσο μη αναστρεψιμες που σε αναγκαζουν να αλλαξεις πορεια, ζωη, συνηθειες. Απλως χειρουργικα και ξεκαθαρα ακρωτηριαζουν τη ζωη σου. Παρακαλαω καθε φορα που νιωθω αυτο το μενος να κοβω το σωστο κομματι. Μεχρι τωρα ειμαι τυχερος.

    Σχεδον ετρεχα να επιστρεψω στο καστρο. Στο δρομο δυο τσουρμα παραξενα απλως λιωσανε κατω απο σιδερενια ποδια καθως βιαζομασταν να επιστρεψουμε και δεν το κρυβω οχι χωρις φοβο για τα χειροτερα μεσα στο οχυρο. Καποιες προσχεδιασμενες απο καιρο ενεργειες εχουν μπει σε λειτουργια ηδη απο το πρωι με τον ερχομο αυτου του καραβιου.

    Θελω να δω την αναφορα απο την εφοδο εκει πανω. Θελω να δω το καστρο μου απειραχτο και τους στρατιωτες μου ζωντανους. Και μαλλον το πρωι θα μας βρει να ανοιγουμε σπιτια και μαντρες σε ολο το νησι.

    Η πολη ειναι αδεια στους δρομους και βουβη. Στην πυλη βλεπω κινηση απο τους φρουρους αλλα ειναι η συνηθισμενη. Η ομαδα μου σπαει στα τρια και σιωπηλα περνουμε θεσεις. Δεν ειμαστε γατες για να βλεπουμε στο σκοταδι και ειμαι πολυ γερος να πεφτω σε ενεδρες που εστηνα στα 15 μου. Πλησιαζοντας στην πυλη τους βλεπω να με αναγνωριζουν οι στρατιωτες και οπως τεντωνονται να χαιρετισουν καθε ενας βρισκεται με τρεις σκιες φορτωμενες ατσαλι πανω του απο το πουθενα. Ο ελεγχος και η διασταυρωση συνθηματικων κραταει μερικα λεπτα. Τους ηρεμω και ανεβαινουμε. Πρεπει να καθαρισει το καστρο αποψε. Τωρα. Εστω και χωρις φως.

    Το μονοπατι ειναι καθαρο και οι στεγες το ιδιο. Χωριζουμε στις δυο πλευρες του δρομου και κατεθυνομαστε προς τα πανω. Παντου αρχιζουν και αναβουν ολοι οι δαυλοι, πυρσοι, κερια καντηλια και οτι φωτιζει. Οσο θελω να πιασω εναν να τον ανακρινω σκεφτομαι πως θα τον βγαλουν απο τα χερια μου.

Ολα καθαρα ως εδω. Ο Μαριος περιμενει στην εισοδο.

- Εξαρχε εχω τρεις αναφορες. Καραβι, ασφαλεια στο καστρο και επιστροφη απο την εφοδο.

- Ακουω. Μεσα. Η μανα;

- Ειναι ενταξει μολις της μιλησα.

- Η αλλη;

- Στο δωματιο. Δε μιλαει δε λαλαει. Της εχω δυο στο μπαλκονι. Ουτε κερια, ουτε καθρεφτες απο λογου της αν και δεν την ειδα διατεθειμενη ουτε να κλασει.

- Καραβι;

- Εικοσι ατομα σε καθε καραβι.  Ειναι ολοι τους κλειδωμενοι και αφοπλισμενοι.

- Τι εικοσι; Εκατο; Αποβαση ετοιμαζε; Τι οπλισμος;

- Κανονικος βαρεως πεζικου. Τους βρηκαμε χαλαρους και σε δωματια ανα διμοιριες. Ευτυχως νιωθαν πως ειναι σε φιλικο εδαφος και δεν προσεχανε αλλιως θα ειχαμε ιστοριες στο καραβι. Ουτε σκοπιες δεν ειδαμε καν. Δεν περιμεναν τιποτα πολυ περισσοτερο εμας.

- Καστρο;

- Ολα οσα ζητησες εγιναν. Στην αποθηκη και στα τροφιμα δεν ειχαμε θεμα αλλα βρηκαμε δυο φορτια φρουτα και ενα νερου που ηρθε χωρις να το ζητησουμε. Καταστραφηκαν μετα απο ελεγχο και το πρωι θα παω στον εμπορο με τα χαρτια να δω τι και πως. Ισως ηταν απλως ενα ρουσφετι.

- Στειλε αποψε μια διμοιρια. Κανονικη επιθετικη νυχτερινη εφοδο. Να χρησιμοποιησουν βια. Θελω να ξεπατωσουν το σπιτι και την αποθηκη αυτου που τα εστειλε. Προτιμω να ζητησω συγγνωμη ζωντανος παρα να μετανιωνω πεθαμενος.

- Λες να ειναι τοσο ασχημα;

- Σου φανηκε να ειμασταν σε μπουρδελοκαυγα αποψε;

- Διαταγες Εξαρχε.

- Τι αλλο θα μου ελεγες;

- Εχουμε 3 ζωντανους απο μια ομαδα που ανεβαινε με ελαφρυ οπλισμο προς τα εδω. Τους βρηκα γιατι επιστρεφαμε απο τις στεγες αντι για το δρομο.

Χαμογελαει.

Φανταστηκα την σκηνη. Αν ο Μαριος ειχε φτερα θα ειχαν πεθανει τα γερακια απο την πεινα.

- Ανακριση και στοιχεια αποψε. Τωρα. Παω να δω την κουνιστη. Ασε διαταγη να ερθει αμεσως σε μενα ο Βαλοντια. Φοβαμαι πως θα βρει πολλα περισσοτερα απο οσα θελουμε.

Ξεκινησα να μπω μεσα.

- Μαριε σε ευχαριστω. Εχουμε εφεδρεια;

- Η ζωη μαζι σου αξιζει καθε μερα Εξαρχε. Εχουμε 2 λοχους και σε 2 ωρες θα ξυπνησουν και οι λοχοι περιπολιας του νησιου.

- Σε μια ωρα να ξυπνησουν. Στειλε τον ενα λοχο με πληρη οπλισμο στο Βαλοντια.

- Διαταγες.